Eerst kon ik het nooit echt onder woorden brengen wat het was. Ik voelde me ongemakkelijk en er was gewoon iets.
Van mijn moeder hoorde ik dat ik niks van hem moest hebben toen ik klein was. Hij mocht de buggy niet duwen, niks. Blijkbaar wees de kleine Selina van 2 hem al af. Heel interessant als ik er nu naar terugkijk.
Want kinderen spiegelen vaak wat hun ouders onbewust uitstralen.
Hier liet ik blijkbaar al zien dat hij mij afwees en was dit gedrag een spiegel voor hem. Ik had deze link zelf eigenlijk nog niet gelegd totdat ik durfde te zeggen dat ik me afgewezen voelde en hij meer vertelde over zijn jeugd.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Toen ik ongeveer 20 jaar was ging mijn vader opnieuw trouwen.
De vrouw van hem stuurde mij daarna een email met allemaal dingen erin die ze ´niet goed´ aan mij vond. Mijn vader zette erboven dat ze gelijk had en ik erover moest nadenken.
BAM. Afwijzing, afkeuring. Ik was heel boos. Maar eigenlijk verdrietig maar op die laag kwam ik toen nog niet. De boosheid kwam eruit. Ik weet dat moment nog heel goed. Waar ik zat toen ik de email kreeg, hoe ik me voelde.
Toen niet bewust ervan, maar dat was een trauma.
Ik begreep het niet. Ik heb ze uitgescholden toen via de mail en gezegd ik hoef jullie nooit meer te zien.
Met de tijd, want dit is 15 jaar geleden is het contact wel wat hersteld met mijn vader maar zijn vrouw heb ik nooit meer gezien. Bij mijn vader voel ik me altijd ongemakkelijk en die afwijzing voel ik heel duidelijk (hier ben ik me wel pas van bewust geworden toen ik aan mezelf ging werken, daarvoor was het gewoon een gevoel wat niet te verklaren was). Ze zeggen natuurlijk dat het dan met mezelf te maken heeft. Hier kom ik later op terug. Want meerdere keren in me leven dacht ik altijd oke dit is 100% mezelf dus ik ga aan mezelf werken. En steeds vaker kwam ik erachter dat het niet allemaal bij mezelf ligt en dat ik soms de omgeving even vergeet of dat ik zo gevoelig ben dat ik vaak gewoon het gevoel van de ander duidelijk voel, maar me er nog niet altijd bewust van ben. Wel in de sessies die ik geef in mijn werk. Maar in mijn privé is dat af en toe nog lastig te onderscheiden.
Toen ik eenmaal begon met persoonlijke ontwikkeling en sessies op mezelf kwam steeds afwijzing naar voren.
Ik voelde me afgewezen.
Dit zat al zo diep: toen ik in de buik van mijn moeder zat voelde ik dit al de afwijzing van mijn vader.
Tijdens de geboorte voelde ik dit al, het was mijn blue print.
In een sessie kwam bijv. naar voren dat ik voelde dat hij liever een jongen wilde dan een meisje.
Maar dit was niet alles. Er was gewoon afwijzing die ik nog niet kon plaatsen, maar wel voelde.
Het contact tussen ons was nogal afstandelijk en ongemakkelijk.
Ook veel in het contact nu met mijn vader gaf me natuurlijk weer een bevestiging op dat gevoel.
2 jaar geleden heb ik geprobeerd om een gesprek te voeren over de email, maar hij begreep het niet. hij was wel naar een psycholoog geweest, maar inzichten nog niet echt gekregen.
Je raad het al onbegrip en dus weer een afwijzing.
Hierna heb ik het eigenlijk opgegeven. Ik dacht oke selien accepteer dat deze man het gewoon nooit gaat begrijpen. Het is zoals het is, ga om met het verdriet maar probeer niks meer te verwachten.
Omgaan met dat verdriet is niet zo makkelijk natuurlijk maar dat was wel mijn insteek vanaf nu. Ik heb er nog over nagedacht is dit wel wat ik wil in me leven, een vader die me afwijst. Is het niet tijd dat ik gewoon afscheid neem en hem niet meer zie.
Mijn volwassen ik kon dit allemaal goed bedenken, maar ik voelde ook dat mijn innerlijk kind altijd nog de hoop zou houden van gaat het nog gebeuren. Gaat mijn vader echt een vader zijn, een man, een leider die voor zijn kinderen gaat opkomen.
De afgelopen jaren heb ik beter contact gekregen met mijn broertje en ook al wist hij wel het verhaal we hebben er nooit echt over gesproken, ik denk tot vorig jaar kerst toen ik niet werd uitgenodigd en wat voor gevoel ik hierbij kreeg. Toen zijn we er meer over gaan praten. Wat ik mis in hem als vader en wat ik echt voel.
Natuurlijk wist hij precies wat ik miste want hij mist het ook.
Ik had ook al gezegd dat ik een gesprek erover geprobeerd te voeren heb maar dit niet gelukt is.
Mijn broertje zit er wel mee want hij wil graag een happy family. Dus hij is de afgelopen maand in gesprek gegaan met me vader en wilde mij meenemen.
Aangezien we weer met kerst zitten iedereen wordt uitgenodigd behalve ik.
Dus mijn innerlijk kind weer boos, maar eigenlijk heel verdrietig.
En juist nu vanuit mijn rol als moeder komt er nog zoveel onbegrip. Hoe kan je je nieuwe partner laten bepalen wie er wel en niet komt met kerst. Hoe kan dat, ik snap het gewoon echt niet. Vooral niet nu ik zelf 2 kinderen heb en jaren verder ben met persoonlijke ontwikkeling.
Oké dus toch niet helemaal verwerkt nog allemaal.
Soms heb je toch iemand nodig om die stap te zetten naar een echt gesprek.
Want jouw innerlijk kind voelt zich afgewezen, die wil het liever vermijden. Omdat dit al zo vaak naar voren gekomen is.
Terwijl je volwassene zelf wel weet dat een gesprek nodig is je wil niet weer pijn worden gedaan.
Wie zegt dat die het nu wel inziet.
Toen kwam me broertje ineens en die zei ik ben er klaar mee. Hij pushte me in het gesprek. Ik wilde wel maar ook weer niet. Maar omdat hij erbij zou zijn dacht ik oke, hij gaat me helpen om hem dingen te laten inzien.
Dit was het moment dat ik het wel moest zeggen hoe ik me echt voelde.
Het kwam van ver. Ik wilde het zeggen maar het woord kwam niet uit me mond.
Ik vertelde alles dat ik me hele leven afgewezen voel dat alles wat er in het nu gebeurt eigenlijk daarmee te maken heeft.
Ik vertelde het verhaal, al mijn inzichten uit al mijn sessies en hoe ik het nu allemaal zie.
Dat ik allang begrijp dat ik niet boos ben op zijn vrouw, maar op hem, dat ik eigenlijk verdrietig ben. Dat hij er altijd 100% praktisch is geweest voor ons en wij dat heel erg waarderen, maar dat ik me zo afgewezen voel.
Dat ik snap dat alles in het nu te maken heeft met iets uit het verleden. En omdat het gevoel al zo aanwezig was toen ik nog een ongeboren baby was lag het nog dieper dan dat.
Mijn broertje was erbij dat als hij zichzelf zou verdedigen hij dit meteen afkapte en het was maar 1x nodig.
Ik vertelde over de sessies dat ik geboren werd en de afwijzing voelde vanuit mijn vader. Dat ik ervaren heb dat hij liever een jongen wilde en geen meisje. Wat hij bevestigde dat vond ik een enorme opluchting want eigenlijk heb ik gedacht ik krijg hier nooit echt een bevestiging voor maar dit is een onbewust gevoel. Nee, het was dus bewust en hij gaf het toe. Pff opluchting en heel helend om dat te horen.
Omdat ik me afvroeg waarom ik dit voelde al tijdens de zwangerschap gingen we naar zijn geschiedenis en jeugd.
Daar begonnen alle kwartjes te vallen en voelde ik meteen ontlading.
Ik ben 8 jaar geboren nadat zijn vader is overleden. Het verhaal was zo. Zijn vader had al kanker toen mijn vader geboren werd. Dus hij is eigenlijk alleen maar ziek geweest. Al het contact over zijn ziekte ging via zijn moeder. Zijn vader en de kinderen wisten niks hiervan.
Tot 2 weken voor zijn dood. Zijn moeder vertelde over de kanker en dat hij dus snel dood zou gaan.
Op het sterfbed stonden zijn moeder en zus en die mochten blijven. Mijn vader werd uit de situatie gehaald. Ik ben even vergeten waarom dat ga ik nog navragen.
Maar hij werd daar dus weggehaald en mocht niet blijven.
Jeetje, ik werd verdrietig, moest huilen en er was een ontlading. Alle kwartjes vielen, dit was de oorzaak. Het klopt dat hij mij afwijst. Onbewust, omdat dit gebeurd is. Door dit wat hij heeft meegemaakt wijst hij zijn moeder en zus af, eigenlijk is hij vanaf dat moment gewoon vrouwen af gaan wijzen. Op een onbewust niveau. Hij voelde dit nog niet. Ik voelde het wel. Vaak als de ander het nog niet kan voelen komt de ontlading bij mij wel. Ik zei ik snap het, je bent voorgelogen door je moeder, je bent boos en verdrietig op haar.
Dus nee dit is niet naar mij gericht, logisch maar zo fijn om dat te horen en te begrijpen wat er allemaal gebeurd is waarom hij dit als onbewuste boodschap uitstraalt.
Wat heel bijzonder was dat ik ook nog wat overtuigingen in mezelf tegen ben gekomen. Dit soort dingen deel ik vooral met vrouwen. Mannen niet. Die afwijzing die ik vanuit mijn vader voel, voel ik dus ook als ik dingen deel met mannen die heel persoonlijk zijn. natuurlijk in me leven nu heb ik dat ook ervaren dus ben ik heel voorzichtig geworden met wie ik iets deel van het andere geslacht. En dan heb ik het specifiek over sessies dat ik nog een baby was, dieper dan de andere gesprekken.
Maar bij deze het is de wereld in. Tijd om dit te delen. Het verhaal, kwetsbaar maar nodig.
De belangrijkste les en deze komt wel vaker voor bij mij. Dat wat ik voel ook zo vaak van iemand anders is en niet van mij. Ook al is er natuurlijk een deel in mij die ook mezelf afwijst op bepaalde vlakken in me leven. Deze afwijzing die ik voelde was niet van mij.
Geef een reactie