Lieve vrouwen,

Waarom ik doe wat ik doe, is omdat ik het zelf ook doorleeft heb. 

Ik heb een periode in mijn leven gehad nadat ik moeder werd, waarin plotselinge aanraking voor mij onveilig voelde. 
Waarin ik heel snel overprikkelt was.

Mijn lichaam was gespannen, geblokkeerd en elke keer als iemand mij aanraakte voelde ik mezelf nog meer wegkruipen. 

Niet fysiek, maar energetisch. 

Mijn lichaam spande aan, ik kon deze prikkels niet verwerken. 

Enige wat voor mij oké voelde was de aanraking met mijn kinderen. 

Knuffelen met andere zoals vriendinnen, mij niet gezien. 

Alleen mijn energie zei al uit me buurt blijven 

Dit is mijn grens, dit is mijn ruimte. 

Om deze laag te doorbreken, want ja dat wilde ik super graag. 

Voelde ik, ik heb iets te doen met reflex integratie. 

Reflex integratie die dieper gaat dan de oefeningen die je meekrijgt voor thuis.

Reflex integratie die naar de kern gaat, het trauma, de gebeurtenis waar de reflex weer open is gaan staan. 

De MORO reflex heeft hier zoveel mee te maken in mijn verhaal. 

De MORO reflex is een onwillekeurige reactie van je lichaam op een inkomende prikkel. 

De MORO gaat over het openen van jezelf of het afsluiten. 

In mijn geval dus afsluiten! 

Als de MORO actief is dan sta je op scherp, je bevriest als reactie op een inkomende prikkel.

Denk bijv. Aan plotselinge aanraking in mijn geval. 

Ipv dat een aanraking fijn is kreeg mijn lichaam dus stress. 

Je vecht en vlucht systeem wordt geactiveerd, 

met een gevolg dat het je zenuwstelsel alarmeert: denk aan adrenaline in je lichaam: stress voor je lichaam. 

Met zoveel gevolgen als stress kan geven. 

Bij sommige mensen vind dit wel plaats maar is dit voor hun nog niet voelbaar. 

Bij de Integratie van de MORO reflex werd er eerst een test gedaan om te kijken is de MORO nog actief. 

Ze liet mij schrikken, duwde snel en plotseling tegen me lichaam aan. 

Ik voelde.

Toen moest ik keihard huilen, dit was zo een bijzondere ervaring. Ik voelde me echt zo onveilig. 

Maar daarna, het trauma doorleeft, de MORO geïntegreerd. Ik werd een ander mens. 

Knuffelen? Ik kan hier weer zo van genieten. Knuffelen, echt ik snap dat ik dit niet wilde, maar ik snap het ook niet het is zo fijn.

Soms denk ik, kan je nagaan hoeveel stress ik had dat ik dat niet wilde, een van de fijnste dingen. 

Gelukkig kan ik dit ook weer doorgeven naar anderen. 

Ik weet hoe kwetsbaar aanraking is. 

Daarom tijdens een massage masseer ik niet meteen, ik laat je eerst verbinding zoeken met jezelf en daarna met mij. 

Dan begin ik. 

Bij sommige mensen is een massage nog niet het juiste voor hun lichaam. 

Dan kunnen we eerst werken aan de reflexen, beginnend bij de MORO reflex. 

Eerst kon ik het nooit echt onder woorden brengen wat het was. Ik voelde me ongemakkelijk en er was gewoon iets. 

Van mijn moeder hoorde ik dat ik niks van hem moest hebben toen ik klein was. Hij mocht de buggy niet duwen, niks. Blijkbaar wees de kleine Selina van 2 hem al af. Heel interessant als ik er nu naar terugkijk.

Want kinderen spiegelen vaak wat hun ouders onbewust uitstralen.

Hier liet ik blijkbaar al zien dat hij mij afwees en was dit gedrag een spiegel voor hem. Ik had deze link zelf eigenlijk nog niet gelegd totdat ik durfde te zeggen dat ik me afgewezen voelde en hij meer vertelde over zijn jeugd.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Toen ik ongeveer 20 jaar was ging mijn vader opnieuw trouwen.

De vrouw van hem stuurde mij daarna een email met allemaal dingen erin die ze ´niet goed´ aan mij vond. Mijn vader zette erboven dat ze gelijk had en ik erover moest nadenken.

BAM. Afwijzing, afkeuring. Ik was heel boos. Maar eigenlijk verdrietig maar op die laag kwam ik toen nog niet. De boosheid kwam eruit. Ik weet dat moment nog heel goed. Waar ik zat toen ik de email kreeg, hoe ik me voelde.

Toen niet bewust ervan, maar dat was een trauma.

Ik begreep het niet. Ik heb ze uitgescholden toen via de mail en gezegd ik hoef jullie nooit meer te zien.

Met de tijd, want dit is 15 jaar geleden is het contact wel wat hersteld met mijn vader maar zijn vrouw heb ik nooit meer gezien. Bij mijn vader voel ik me altijd ongemakkelijk en die afwijzing voel ik heel duidelijk (hier ben ik me wel pas van bewust geworden toen ik aan mezelf ging werken, daarvoor was het gewoon een gevoel wat niet te verklaren was). Ze zeggen natuurlijk dat het dan met mezelf te maken heeft. Hier kom ik later op terug. Want meerdere keren in me leven dacht ik altijd oke dit is 100% mezelf dus ik ga aan mezelf werken. En steeds vaker kwam ik erachter dat het niet allemaal bij mezelf ligt en dat ik soms de omgeving even vergeet of dat ik zo gevoelig ben dat ik vaak gewoon het gevoel van de ander duidelijk voel, maar me er nog niet altijd bewust van ben. Wel in de sessies die ik geef in mijn werk. Maar in mijn privé is dat af en toe nog lastig te onderscheiden.

Toen ik eenmaal begon met persoonlijke ontwikkeling en sessies op mezelf kwam steeds afwijzing naar voren.

Ik voelde me afgewezen. 

Dit zat al zo diep: toen ik in de buik van mijn moeder zat voelde ik dit al de afwijzing van mijn vader.

Tijdens de geboorte voelde ik dit al, het was mijn blue print. 

In een sessie kwam bijv. naar voren dat ik voelde dat hij liever een jongen wilde dan een meisje. 

Maar dit was niet alles. Er was gewoon afwijzing die ik nog niet kon plaatsen, maar wel voelde.

Het contact tussen ons was nogal afstandelijk en ongemakkelijk. 

Ook veel in het contact nu met mijn vader gaf me natuurlijk weer een bevestiging op dat gevoel. 

2 jaar geleden heb ik geprobeerd om een gesprek te voeren over de email, maar hij begreep het niet. hij was wel naar een psycholoog geweest, maar inzichten nog niet echt gekregen.

Je raad het al onbegrip en dus weer een afwijzing.

Hierna heb ik het eigenlijk opgegeven. Ik dacht oke selien accepteer dat deze man het gewoon nooit gaat begrijpen. Het is zoals het is, ga om met het verdriet maar probeer niks meer te verwachten.

Omgaan met dat verdriet is niet zo makkelijk natuurlijk maar dat was wel mijn insteek vanaf nu. Ik heb er nog over nagedacht is dit wel wat ik wil in me leven, een vader die me afwijst. Is het niet tijd dat ik gewoon afscheid neem en hem niet meer zie.

Mijn volwassen ik kon dit allemaal goed bedenken, maar ik voelde ook dat mijn innerlijk kind altijd nog de hoop zou houden van gaat het nog gebeuren. Gaat mijn vader echt een vader zijn, een man, een leider die voor zijn kinderen gaat opkomen.

De afgelopen jaren heb ik beter contact gekregen met mijn broertje en ook al wist hij wel het verhaal we hebben er nooit echt over gesproken, ik denk tot vorig jaar kerst toen ik niet werd uitgenodigd en wat voor gevoel ik hierbij kreeg. Toen zijn we er meer over gaan praten. Wat ik mis in hem als vader en wat ik echt voel.

Natuurlijk wist hij precies wat ik miste want hij mist het ook.

Ik had ook al gezegd dat ik een gesprek erover geprobeerd te voeren heb maar dit niet gelukt is.

Mijn broertje zit er wel mee want hij wil graag een happy family. Dus hij is de afgelopen maand in gesprek gegaan met me vader en wilde mij meenemen.

Aangezien we weer met kerst zitten iedereen wordt uitgenodigd behalve ik.

Dus mijn innerlijk kind weer boos, maar eigenlijk heel verdrietig.

En juist nu vanuit mijn rol als moeder komt er nog zoveel onbegrip. Hoe kan je je nieuwe partner laten bepalen wie er wel en niet komt met kerst. Hoe kan dat, ik snap het gewoon echt niet. Vooral niet nu ik zelf 2 kinderen heb en jaren verder ben met persoonlijke ontwikkeling.

Oké dus toch niet helemaal verwerkt nog allemaal. 

Soms heb je toch iemand nodig om die stap te zetten naar een echt gesprek.

Want jouw innerlijk kind voelt zich afgewezen, die wil het liever vermijden. Omdat dit al zo vaak naar voren gekomen is.

Terwijl je volwassene zelf wel weet dat een gesprek nodig is je wil niet weer pijn worden gedaan.

Wie zegt dat die het nu wel inziet.

Toen kwam me broertje ineens en die zei ik ben er klaar mee. Hij pushte me in het gesprek. Ik wilde wel maar ook weer niet. Maar omdat hij erbij zou zijn dacht ik oke, hij gaat me helpen om hem dingen te laten inzien.

Dit was het moment dat ik het wel moest zeggen hoe ik me echt voelde.

Het kwam van ver. Ik wilde het zeggen maar het woord kwam niet uit me mond.

Ik vertelde alles dat ik me hele leven afgewezen voel dat alles wat er in het nu gebeurt eigenlijk daarmee te maken heeft.

Ik vertelde het verhaal, al mijn inzichten uit al mijn sessies en hoe ik het nu allemaal zie.

Dat ik allang begrijp dat ik niet boos ben op zijn vrouw, maar op hem, dat ik eigenlijk verdrietig ben. Dat hij er altijd 100% praktisch is geweest voor ons en wij dat heel erg waarderen, maar dat ik me zo afgewezen voel.

Dat ik snap dat alles in het nu te maken heeft met iets uit het verleden. En omdat het gevoel al zo aanwezig was toen ik nog een ongeboren baby was lag het nog dieper dan dat.

Mijn broertje was erbij dat als hij zichzelf zou verdedigen hij dit meteen afkapte en het was maar 1x nodig.

Ik vertelde over de sessies dat ik geboren werd en de afwijzing voelde vanuit mijn vader. Dat ik ervaren heb dat hij liever een jongen wilde en geen meisje. Wat hij bevestigde dat vond ik een enorme opluchting want eigenlijk heb ik gedacht ik krijg hier nooit echt een bevestiging voor maar dit is een onbewust gevoel. Nee, het was dus bewust en hij gaf het toe. Pff opluchting en heel helend om dat te horen.

Omdat ik me afvroeg waarom ik dit voelde al tijdens de zwangerschap gingen we naar zijn geschiedenis en jeugd. 

Daar begonnen alle kwartjes te vallen en voelde ik meteen ontlading. 

Ik ben 8 jaar geboren nadat zijn vader is overleden. Het verhaal was zo. Zijn vader had al kanker toen mijn vader geboren werd. Dus hij is eigenlijk alleen maar ziek geweest. Al het contact over zijn ziekte ging via zijn moeder. Zijn vader en de kinderen wisten niks hiervan.

Tot 2 weken voor zijn dood. Zijn moeder vertelde over de kanker en dat hij dus snel dood zou gaan.

Op het sterfbed stonden zijn moeder en zus en die mochten blijven. Mijn vader werd uit de situatie gehaald. Ik ben even vergeten waarom dat ga ik nog navragen.

Maar hij werd daar dus weggehaald en mocht niet blijven.

Jeetje, ik werd verdrietig, moest huilen en er was een ontlading. Alle kwartjes vielen, dit was de oorzaak. Het klopt dat hij mij afwijst. Onbewust, omdat dit gebeurd is. Door dit wat hij heeft meegemaakt wijst hij zijn moeder en zus af, eigenlijk is hij vanaf dat moment gewoon vrouwen af gaan wijzen. Op een onbewust niveau. Hij voelde dit nog niet. Ik voelde het wel. Vaak als de ander het nog niet kan voelen komt de ontlading bij mij wel. Ik zei ik snap het, je bent voorgelogen door je moeder, je bent boos en verdrietig op haar.

Dus nee dit is niet naar mij gericht, logisch maar zo fijn om dat te horen en te begrijpen wat er allemaal gebeurd is waarom hij dit als onbewuste boodschap uitstraalt.

Wat heel bijzonder was dat ik ook nog wat overtuigingen in mezelf tegen ben gekomen. Dit soort dingen deel ik vooral met vrouwen. Mannen niet. Die afwijzing die ik vanuit mijn vader voel, voel ik dus ook als ik dingen deel met mannen die heel persoonlijk zijn. natuurlijk in me leven nu heb ik dat ook ervaren dus ben ik heel voorzichtig geworden met wie ik iets deel van het andere geslacht. En dan heb ik het specifiek over sessies dat ik nog een baby was, dieper dan de andere gesprekken.

Maar bij deze het is de wereld in. Tijd om dit te delen. Het verhaal, kwetsbaar maar nodig.  

De belangrijkste les en deze komt wel vaker voor bij mij. Dat wat ik voel ook zo vaak van iemand anders is en niet van mij. Ook al is er natuurlijk een deel in mij die ook mezelf afwijst op bepaalde vlakken in me leven. Deze afwijzing die ik voelde was niet van mij.

Vraag je je nu wat wat doet een kraamverzorgster in zo een week? Hier een kort stukje waarbij je een eerste indruk krijgt waar er aandacht voor is deze week of in dit geval de eerste 3 dagen.

De eerste paar dagen na de bevalling is een gezin aan het landen, het liefst zo veel mogelijk in bed samen. Dit is maar net wat de ouders prettig vinden. Er is vooral aandacht voor de opstart van de borstvoeding. Is er meteen melk? Dan is er aandacht voor het aanhappen, hoe is de drink techniek? De eerste paar dagen kijk ik vaak mee met alle voedingen om te observeren hoe de baby drinkt en of het goed gaat.
Als alles goed gaat met de borstvoeding en de moeder op emotioneel gebied dan kan ik mijn aandacht richten op het eten: denk aan het ontbijt, de lunch en/of het avond eten. Of ik stem met de vader af wat maakt hij en wat doe ik?

Gaat het minder goed met de borstvoeding, lukt het niet met aanhappen of is de baby gefrustreerd en wil het meer drinken dan het nu krijgt uit de borst. Dan hebben we daar genoeg aandacht voor zodat jij dit straks helemaal zelf kan oppakken en hier vertrouwen in hebt. Met alles wat ik doe stem ik af op de ouders en de baby. Wat hebben jullie nodig en wat heeft hij/zij nodig?

Rust is ook erg belangrijk deze eerste paar dagen. Tussendoor slapen als dit lukt met voedingen is echt heel fijn. Dit omdat de nachten vaak gebroken zijn en je dan moe bent overdag. Hier kijken we ook elke dag even samen naar welk moment het beste is om even uit te rusten.

Als ik tijd over heb hou ik tussendoor de was bij of kijk wat er nodig is qua huishouden. Soms is hier voldoende tijd voor en andere keren is hier pas tijd voor op dag 4 of 5.

Hier even een kort verhaaltje over mij als zelfstandig kraamverzorgster. Zo krijgen jullie een idee wat ik doe als ik een week bij jullie kom werken.

Sinds een jaar werk ik nu als zelfstandige in de kraamzorg. Ik heb nu een aantal gezinnen gehad die echt helemaal voor mij gekozen hebben, wie ik ben. Je ontmoet elkaar bij de intake, soms nog een laatste gesprek of sessie lichaamstherapie voordat de bevalling begint en daarna kom ik 8 dagen achter elkaar werken in jullie gezin.

Dit voelt ook voor mij zo fijn en vertrouwd, bij de meeste gezinnen die echt voor mij gekozen hebben voelt het alsof we elkaar al kennen van te voren. Dit geeft zo een veilig gevoel voor beide als ik dan bij jullie thuis kom werken.

Hier een kleine weergave hoe zo een kraamweek er nu uitziet. Ook al is dit bij iedereen anders, de rode draad is wel hetzelfde.
Ten eerste is het belangrijk dat er genoeg aandacht is voor de borstvoeding en dat jullie als ouders genoeg uitrusten en slapen. Dat kan doordat jullie gaan rusten en ik op jullie baby pas. Of jullie gaan met zijn allen rusten, alles is mogelijk.
Elke ochtend kom ik bij jullie op bed zitten en vraag ik hoe het gaat. Fysiek en emotioneel, voor alles wat er op dat moment in jou leeft is er aandacht. Op dat moment kijken we wat er nodig is. Ontbijten, of een gesprek. Ik stem elke keer weer af met jullie als ouders wat is er nu nodig.

Als er tijd over is, is het eerste wat ik doe jullie avond eten maken. Vaak vraag ik aan ouders om van te voren bepaalde ingediënten te kopen zodat ik post partum maaltijden kan maken voor jullie. Deze gerechten zijn speciaal samengesteld voor de net bevallen vrouw. Andere gezinnen vinden bijv. Een aantal verspakketten beter en makkelijker, ook goed dan maak ik die. Als jullie er maar blij mee zijn.

Tussendoor hou ik de was bij en ben ik gewoon aanwezig voor alle vragen die jullie hebben. Aandacht voor het huishouden is er ook, maar dat is voor mij geen prioriteit. Voor mij is het prioriteit dat het goed gaat met het gezin.

Vanuit een stukje dankbaarheid wil ik laten zien hoe een Bengkung Belly Binding sessie eruit ziet. Wel is het per mama wisselend wat ze kiest, maar gisteren ben ik bij een lieve mama geweest die koos voor aandacht voor het geboorteverhaal, daarna een korte buikmassage en een korte gezichtsmassage en afsluitend het inbinden van haar buik samen met haar partner.

Ik kwam binnen en het was best druk, we gingen even rustig naar boven om samen te praten over het geboorteverhaal. De mama vroeg zich af in hoeverre dit een impact heeft gehad op hoe ze zich nu voelt, ze weet het niet en twijfelt aan zichzelf. Nadat ze haar verhaal verteld heeft en ik zonder oordeel geluisterd hebt kwam ze erachter dat het best wel een impact heeft op hoe ze zich nu voelt. Voorgesteld om wat stukjes te bespreken op de EHBB manier en er echt even bij stil te staan. Bij de gedeeltes die ze moeilijk vond en zo kan ze even voelen of dit inderdaad voor haar als negatief is beleefd, maar kunnen we het ook meteen verwerken. Het besef land, hoe een bevalling een impact kan hebben op je leven ook al heb je een gezond kindje. Alle aandacht verplaatst naar het kindje maar ik mocht stil staan bij deze mama. Hoe zij opnieuw geboren is, ze de tijd en ruimte mag nemen als mama en als zichzelf. Dat het helemaal oké is om alle gevoelens er te laten zijn.

Na deze inzichten en het besef is de mama lekker gaan liggen op het bed en heb ik haar buik gemasseerd met een toevoeging van etherische olie. Daarna nog even verwarmd met een heerlijk warme kruik. Tijdens het opwarmen van haar buik heb ik haar een gezichtsmassage gegeven. Ontspanning mocht er helemaal zijn. Dit was tot nu toe het langste moment dat ze voor zichzelf heeft genomen zonder haar baby.

Omdat ze dit graag samen wilden leren heb ik haar partner gehaald. Eerst heb ik een gedeelte zelf gedaan en daarna heeft hij het overgenomen. Een proces om als mama niks te zeggen en hem het zelf te laten doen en ontdekken. De controle wat meer los te laten en ontspannen in het moment. Als laatste nemen ze nog een filmpje op hoe de doek gebonden kan worden en laat ik haar achter met een ingebonden buik. Samen gaan ze dit verder doen, hoe het goed voelt voor hun.

Dankbaar ben ik voor het proces wat ik gisteren gezien heb. Dankbaar dat deze lieve mama op mijn pad is gekomen dat ik haar mocht begeleiden in het proces en het bewust worden over de impact van je bevalling, dat dit er helemaal mag zijn. Ze kwam alleen voor een Belly Bind en er is zoveel meer moois ontstaan.

DE ANDERE SCHADUWKANT VAN SYNTHETISCHE OXYTOCINE 

Voor gezondemama.nl schrijft Selina Plaat een blog over de andere schaduwkant van het toegediend hebben gekregen van synthetische oxytocine. Selina behandelt geboorte- en beval trauma’s door middel van EMDR en EHBB, is doula en studeerde pedagogiek aan de Hogeschool van Rotterdam. 

Ze komt in haar praktijk mama’s tegen met uiteenlopende geboorte- en bevaltrauma’s.

Ook mama’s waarbij synthetische oxytocine is toegediend tijdens of na de bevalling.

WAT ALS ALLEEN NEUTRALISEREN (OF ONTSTOREN) NIET WERKT?

Selina: “In deze blog probeer ik zo gemakkelijk en kort mogelijk uit te leggen in hoeverre een aanwezig bevaltrauma een rol kan spelen bij het proberen te neutraliseren van een synthetische oxytocine belasting. “

Veel vrouwen die dit lezen gaan proberen om de ballast van synthetische oxytocine in hun lijf te neutraliseren of hebben dit wellicht al gedaan. 

Bij de ene groep vrouwen is dit voldoende, bij de andere groep blijven er nog klachten aanwezig. Ik schrijf dit voor de vrouwen die nog steeds klachten ervaren na het neutraliseren die ze zelf niet kunnen verklaren.

Je kunt hierbij denken aan:

• het missen van verbinding met je kindje;
• snel prikkelbaar zijn;
• snel overprikkelt;
• onzekerheid;
• negatieve gevoelens;
• slecht slapen;
• depressieve gevoelens etc.

Ten eerste wil ik zeggen dat jouw gedrag en jouw gevoel heel logisch is en zeer zeker niet jouw schuld.

Het is een normale reactie op een gebeurtenis die je mogelijk nog niet verwerkt hebt waarvan je wellicht niet eens wist dat je lichaam het als traumatisch heeft opgeslagen.

EEN TRAUMA ALS REACTIE OP EEN HERINNERING

Het gedrag wat jij vertoont is een reactie op een herinnering. Een negatieve herinnering wordt ook wel een trauma genoemd. Dit hoeft niet eens een hele grote gebeurtenis te zijn, dit kan ook heel klein. Maar je lichaam heeft het wel opgeslagen. Mocht je nu terugdenken aan je bevalling en dit scenario al “afschrijven”, let op dat je dat dan niet te snel doet. Ook als jij geen actieve herinnering hebt aan een traumatische gebeurtenis, onthoudt jouw lichaam het wel.

Je verbale hersendeel staat namelijk uit tijdens het moment van een ingrijpende gebeurtenis. Er kan dus wel degelijk sprake zijn van een trauma zonder dat jij dat nu, bewust, als trauma ervaart.

Een voorbeeld hiervan is het toegediend hebben gekregen van synthetische oxytocine zonder dat je dit wil. Bewust of onbewust. Je lijf is zo geprogrammeerd dat geen enkele vrouw dit wil, het gaat per slot van rekening tegen het natuurlijke proces in. ( ik ga nu overigens niet in op de casussen waarbij het “nodig” zou zijn)

Waarschijnlijk wilde jij geen synthetische oxytocine, maar werd er voor jou beslist dat dit “moest” en heb je het zodoende toegediend gekregen. Dit betekent dat je dit als het ware als dwang kan zien. Je krijgt dit, je wil het niet maar je doet het maar. En dat is precies waar het trauma kan zitten. Wat het meteen een logische verklaring maakt van jouw klachten.

Als we schokkende gebeurtenissen meemaken of ons bedreigd voelen, zenden we instinctief signalen uit naar anderen om ons te hulp te schieten. Maar als niemand te hulp schiet of gevaar blijft dreigen, treden oudere hersengebieden in werking: de emotionele hersenen, die uit de zoogdierhersenen en de reptielenhersenen bestaan. Dan blokkeert het talige deel van het brein en schakelen we over op primitievere manieren van overleven: vechten, vluchten of verstijven, verlammen. Stresshormonen zijn de motor van die reacties. Bij getraumatiseerde volwassenen ( en kinderen) is de stressreactie chronisch geworden. Daardoor raakt het alarmsysteem in de hersenen verkeerd afgesteld.

Het verbale deel van hun hersenen is als het ware afgeknepen. In tegensteling tot het rationele brein, dat zich uit via gedachtes, drukken de emotionele hersenen zich uit in lichamelijke reacties. Je krijgt plotseling hevige buikpijn, wordt misselijk, of krijgt een paniekaanval. Een getraumatiseerd lijf is net een pingpongbal, waarover je geen controle hebt. Je hebt vaak geen idee waar de heftige emoties en de spanning die je voelt vandaan komen. Vaak weet je ook helemaal niet wat je voelt. Op een heel elementair niveau is je gevoel van veiligheid geschaad.’

Een trauma heeft dus een groot effect op ons lichaam, het verstoort meer aspecten: denk aan je hersenen en je zenuwstelsel maar ook je hormoonhuishouding, het spijsverteringkanaal en nog veel meer. Jij kan er dus niks aan doen dat je je zo voelt, je lichaam doet dit als reactie op de gebeurtenis. Zodra je gaat begrijpen dat een trauma de oorzaak is van deze “staat van zijn”, kan je hier wat mee gaan doen.

Zoals ik hierboven al benoemde, heeft een trauma een enorme impact op je lijf. Je lichaam onthoudt het trauma en je staat van zijn verandert hierdoor.

WAT GEBEURT ER TIJDENS EEN SCHOKKENDE GEBEURTENIS?

• Je hersenen – Je verbale centrum gaat op non-actief, als het ware gaat het even uit en je reageert alleen vanuit je reptielenbrein. Lang voordat je bewust bent van de situatie heeft je lichaam al een reactie gegeven. De reactie is vaak vechten, vluchten of verstijven, verlammen. Ieder lichaam kiest wat in een deze situatie het beste is. Daarom zijn de klachten na een schokkende gebeurtenis ook zo verschillend. Gaat je lichaam in een vechtstand? Dan zijn klachten die je daarna ervaart vaak dat je prikkelbaar en geïrriteerd bent. Maar gaat je lichaam in stand van verlamming dan ontwikkel je vaak depressieve klachten.
• Je zenuwstelsel – Na een traumatische gebeurtenis blijft het zenuwstelsel alert voor gevaar, als het ware heeft het zich aangepast aan een ‘bedreigende’ wereld.
• Hormoonhuishouding – Meer aanwezigheid van de hormonen adrenaline en cortisol, dit zijn de stresshormonen. Wanneer overleven het belangrijkste is voor het lichaam, gaat hier alle energie naartoe. Dit betekent ook als het lichaam nog steeds in deze modus is rondom de bevalling, dat er dus vrijwel geen natuurlijke oxytocine wordt vrijgemaakt, omdat je lichaam ervaart dat het nog aan het overleven is. En juist de natuurlijke oxytocine heb je nodig voor alleen al de “verliefde gevoelens” voor je kindje.
  

AFSLUITING

Als afsluiting wil ik graag nog een aantal dingen meegeven

• Je lichaam kan een trauma opslaan op het moment dat er tegen je wil in iets gebeurt, dit geldt, in het geval van een bevalling, niet alleen voor het toegediend hebben gekregen van synthetische oxytocine, maar voor alle medicijnen en geld uiteraard ook over elk soort trauma niet alleen rondom een bevalling.
• Jij kan er niks aan doen, je hoeft je niet schuldig te voelen voor hoe je je voelt, dit is een automatische reactie van je lichaam om je te beschermen. Nu je inziet dat er sprake kan zijn van een trauma kun je zorgen dat je lichaam niet meer in deze overlevingsmodus hoeft te staan en kun je je trauma gaan verwerken.

Op deze website staat mijn artikel.

Je bent bevallen van een mooi kindje, je bent (weer) moeder geworden. Alleen je blijft regelmatig terugdenken aan je bevalling. De bevalling ging niet zoals jij wenste, je voelde je alleen, je voelde je niet gehoord of je voelde je niet gezien. Als jij jezelf hierin herkent dan is dat helemaal oké. Je bent niet alleen. Er is onderzocht dat 10% van de vrouwen deze gevoelens ervaart, een traumatische bevalling. Het klinkt nogal groot, maar het hoeft niet groot te zijn. Je hebt kleine en grote trauma’s en beide hebben aandacht nodig om verwerkt te worden.

Er zijn verschillende methodes in Nederland waarmee je een bevalling kan verwerken. Ikzelf gebruik hiervoor EHBB en over deze mooie methode wil ik graag wat meer vertellen.

EHBB staat voor Emotionele Hulp bij Bevallingen, het is er voor het hele gezin. Want als jij als moeder iets niet verwerkt hebt van je eigen bevalling heeft dit onbewust ook effect op het gedrag van je kindje. Ook vaders kunnen de bevalling als traumatisch ervaren hebben. Je kan dus met elkaar een sessie ontvangen.

Een traject bestaat vaak uit maar 1 of 2 sessies (als er geen onderliggende trauma’s naar boven zijn gekomen, dan kunnen het meer sessies worden) en daarna kijk je positiever en/of neutraal terug op je bevalling. Een sessie bestaat uit een eerste gedeelte waarbij we per stukje het trauma verwerken wat jou nog beïnvloed. Dit doen we aan de hand van simpele vragen en aandacht voor je lichaam. Hierin neem ik ook alle medicatie mee die je hebt gekregen. Dit ervaart het lichaam namelijk ook als traumatisch. Het tweede gedeelte bestaat uit de ideale geboorte voor moeder en kind. Dit gedeelte werkt heel bekrachtigend voor de moeder, omdat het vaak echt ervaren wordt alsof je dit hebt meegemaakt. Het gevoel van deze krachtige ervaring blijft.

De sessie erna gaan we nogmaals terug naar de gehele bevalling om te kijken of alles ‘goed’ verwerkt is. Elke keer zie ik weer hoe goed deze methode zijn werk doet en hoe simpel het eigenlijk is. Alle vrouwen die ik begeleid heb kijken weer rustig terug naar hun bevalling.

Het doel hiervan is dat je hersenen weer met elkaar gaan communiceren en hiermee het trauma verwerkt wordt. Deze methode is lichaamsgericht en we staan kort stil bij het negatieve gevoel en langer bij het positieve gevoel. Zo wordt het verwerken van je eigen trauma niet erg. Het gevoel na de sessie is altijd positief. Ik geef sessies bij mensen thuis en online, dus deze mooie methode is voor iedereen toegankelijk.

Ervaringen van moeders die hun bevalling verwerkt hebben met EHBB:

‘Ik kijk nu rustiger terug naar de bevalling en sta zelfs open voor een tweede kindje, terwijl dit eerst niet zo was en ik geïrriteerd raakte als mensen erom vroegen.’

‘Mijn herbelevingen van de bevalling zijn vrijwel direct weggegaan na de sessies.’

‘Het voelt alsof er een last van mijn schouders is afgevallen.’

Het woord hypnose, wat is dat nu hypnose? In dit filmpje leg ik het uit.

Wat zegt mijn beste vriendin over mij? Wat vind ik niet fijn en wat vind ik super leuk?

Een EMDR sessie, wat is dat nu eigenlijk? Het is eigenlijk heel simpel. Een EMDR sessie is een methode om je trauma’s te verwerken door gebruikt te maken van een techniek zoals bijv. oogbewegingen, piepjes in je oor of aanrakingen. Ik werd met de aanrakingen en vind deze het meest prettig. Bij een EMDR sessie beginnen we of met een situatie of met een bepaalde overtuiging die je hebt over jezelf en vinden daar de situaties bij. Als je dit beeld eenmaal voor je hebt dan ga je naar het punt waarbij je het meest een negatief gevoel ervaart en dan beginnen we daarmee. Tegelijk met mijn vragen, tap je op je benen of armen of ik doe dit. Wat er in je lichaam gebeurd is heel bijzonder. Je ervaart vaak veelvuldig gevoelens, sensaties, beelden en/of gedachtes over de situatie. Er komen gevoelens los van verdriet, boosheid, angst. Het is allemaal oké en hoort bij de ervaring. Door het tappen verwerkt je het ook meteen.

We gaan door met de sessie totdat er rust ontstaat. Vaak is dit wel na 1-1,5 uur dat we de sessie kunnen afronden. De afronding is altijd positief zodat je met een positief gevoel uit de sessie komt. Dit is vaak met een toekomstbeeld, een visualisatie en een positieve overtuiging.

De EMDR kan bij jou thuis plaatvinden of online. Nu denk je kan EMDR ook online? Ja, dit kan zeker! Online is er ook verbinding en je hoeft zelf niet de deur uit, kan in je pyjama blijven zitten en hoeft niet meer over straat zoals iemand zei die ik online begeleid heb. Zij gaf eigenlijk alleen maar voordelen en zo is het ook! Als je er zelf voor kiest dit trauma te verwerken, dan ben ik ervan overtuigt dat het ook lukt.

In mijn sessies verwerkt ik niet alleen EMDR, maar ik pas ook andere methodes toe om het beste jouw trauma te verwerken. Niet elke manier past bij iedereen en dat is helemaal goed zoals het is. De ene EMDR is ook de ander niet. De heling en verwerking ligt ook echt aan de persoon die je ondersteunt in het proces van verwerking.

Wil je meer informatie over mijn sessies? Klik hier.
Degene waarbij ik de opleiding tot EMDR therapeut gevolgd heb is bij Floor Slagter.